Ο «πατέρας» της Ιατρικής ειναι ο πρωτοπόρος της πρωκτολογίας, όπως διακρίνει κανείς στα σωζόμενα έργα του «Περὶ αἰμορροΐδων» και «Περί συρίγγων».
Στο πρώτο από αυτά, ο Ιπποκράτης αναλύει λεπτομερώς το αίτιο εμφάνισης των αιμορροΐδων, αποδίδοντας το στην εγκατάσταση χολής και φλέγματος στο «απηυθυσμένο» και στο σχηματισμό οιδήματος στο εσωτερικό του από τις φλέβες της περιοχής (που θερμαίνονται), οι κορυφές των οποίων σπάζουν είτε εξ’αιτίας των κοπράνων, είτε εξ’αιτίας της συσσώρευσης του αίματος στο σημείο. Ακολούθως, προτείνει μια βασική θεραπεία που περιλαμβάνει την καυτηρίαση τους με τη χρήση σιδερένιων εργαλείων (αναφέρεται μάλιστα και στην χρήση μηλών) και την μετέπειτα τοποθέτηση στην περιοχή καταπλάσματος από φακές και ρεβύθια καθώς και σφουγγαριών αλειμμένων με μέλι. Ταυτόχρονα, δίνει σαφείς οδηγίες ως προς τη διατροφή του ασθενούς που περιλαμβάνει άφθονη κατανάλωση σιτηρών και νερού. Ως εναλλακτικές λύσεις, προτείνει την κοπή των άκρων των αιμορροΐδων και την τοποθέτηση φαρμάκου στην περιοχή, την απ’ ευθείας αφαίρεση του κονδυλώματος που έχει δημιουργήσει η αιμορροίδα, με τρόπο που εξασφαλίζει την ελαχιστοποίηση της αιμορραγίας και των μολύνσεων (στυφό κρασί) και τέλος, τη φαρμακευτική αντιμετώπιση τους(με αλοιφή ή υπόθετο) όπου επιστρατεύει μια ποικιλία ουσιών όπως σμύρνα, κηκίδα, καμμένη αιγυπτιακή στύψη, μαύρη βαφή, καμμένο χαλκόλιθο, λευκό κρασί, λάδι, όστρακα σουπιάς, θειϊκό μόλυβδο, άσφαλτο, άνθος και σκουριά χαλκού κλπ. Εδώ αξίζει να σημειωθεί η αναφορά του στη χρήση του πρωκτοσκοπίου ή ευροσκοπίου, το οποίο ονομάζει μάλιστα κατοπτρίδα.
Όσον αφορά στα συρίγγια, η τεχνική είναι πανομοιότυπη με αυτή που χρησιμοποιειται στις μέρες μας (πχ. χρήση ραμμάτων-seton). Ο «πατέρας της Ιατρικής» αποδίδει το σχηματισμό των συριγγίων σε αποστήματα και δραστηριότητες που τα ενισχύουν, όπως η ιππασία και η κωπηλασία που προκαλούν τη συσσώρευση του αίματος σε ιστούς παρακείμενους του πρωκτού επιτείνοντας τη σήψη, που με τη σειρά της επεκτείνεται και οδηγεί στη ρήξη και τη δημιουργία του συριγγίου. Για να αντιμετωπιστεί ένα συρίγγιο, ο Ιπποκράτης προτείνει ουσιαστικά δύο λύσεις: τον χημικό καυτηριασμό και την απολίνωση. Ο χημικός καυτηριασμός επιτυγχάνεται με την καύση σκόνης θείου, με την έγχυση στο συρίγγιο θείου και νιτρικού καλίου μαζί με σμύρνα, ή ακόμα με την τοποθέτηση στο εσωτερικό του νημάτων εμποτισμένων με χυμούς ευφορβίας και σκόνη θείου. Η απολίνωση, σύμφωνα με τον Ιπποκράτη, αφορά την περίσφιγξη του συριγγίου με τη χρήση ενός λινού νήματος που εισέρχεται στον αυλό του με τη βοήθεια μιας μεταλλικής μήλης και συμβάλλει στην αποκοπή του συριγγίου με ταυτόχρονη εκτομή του δέρματος και τη σταδιακή απολίνωση του καναλιού του.
