Ο Aβικέννας (Ibn-e-Sina) ήταν φημισμένος Πέρσης ιατρός που έζησε μεταξύ (980-1037). Εγραψε το σύγγραμμα Κανόνας της Ιατρικής που μεταφράσθηκε στα Λατινικά τον 12ο αιώνα και διδασκόταν στο πανεπιστήμια της Δύσης μεταξύ του 13ου και 18ου αιώνα. Το 17ο κεφάλαιο του 3ου τόμου ονομάζεται “Περι των νοσημάτων του πρωκτού“, όπου αναφερεται στις αιμορροιδες, την ραγάδα, της πρόπτωση, το περιεδρικό απόστηματ και συρίγγια, Αναφερει πολλά βοτανα σαν θεραπευτικά των αιμορροιδων, εστιάζει στο γεγονός ότι οι παθήσεις του πρωκτού συχνά υποτροπιάζουν και συσχετίζει το περιεδρικό απόστημα με το συρίγγιο.
Ο πέρσης επιστήμονας Μουχάμαντ ιμπν Ζακαρίγια Ραζί (Ραζής) (825-925) έγραψε το Περιεκτικό Βιβλίο της Ιατρικής τον 9ο αιώνα, Αναφερεται διεξοδικά στις παθήσεις του πρωκτού και αναγνωρίζει ότι οι αιμορροιδες οφείλονται σε αυξημένη φλεβική πίεση. Προτείνει την τοποθετηση δακτυλίων και την αιμορροιδεκτομή σαν τις ενδεικνυόμενες χειρουργικές θεραπείες. Θεραπεύει τα περιεδρικά συρίγγια με την μεθοδο του anal fistula plug και αναφερει τον κίνδυνο ακράτειας μετά την διατομή των υψηλών περιεδρικών συριγγίων.
Ο Şerefeddin Sabuncuoğlu (1385 – 1468) έζησε στην Μικρά Ασία και ήταν γνωστης της μεθόδου του καυτηριασμού στην θεραπεία των αιμορροίδων.
O Abul Qasim al-Zahrawi (936–1013) πού έζησε στην Ανδαλουσία (936–1013) θεωρειται ο πατέρας της χειρουργικής και συμφωνούσε με τον Ιπποκράτη όσον αφορά την θεραπεία των συριγγίων με την μεθοδο του πάγου.
Αλλοι φημισμενοι ιατροί που ασχολήθηκαν με την πρωκτολογία τον Ισλαμικό Μεσαίωνα ήσαν οι Haly Abbas (949-982), ο Muhammad bin Mahmood Al-Qusum ( περί 1525), ο Abu Imran Musa bin Maymun (1135-1204), Ibn al Quff (1232–1286) και Al-Akhawayn.
